Coś strasznego. Film dobija i ryje banie. Na dodatek świadomość, że do końca życia za to nie odpowiedziała, że miała później normalne (w sensie, że spotykali się w jej urodziny na przykład) relacje z synami - okropne.

Większość ludzi w taki sam sposób zaprzecza i wielbi swoich rodziców, dając im akceptacje i wsparcie, nie mówiąc o złych rzeczach, które się działy. Kaliber mniejszy może, ale schemat ten sam. A powinno być tak, że się rozmawia z rodzicami o wszystkim. Jeśli nie chcą i chcą miłości i akceptacji bez rozmowy, to tylko przedłużenie wykorzystania z dzieciństwa. Ja osobiście się na to nie godzę.

Ja powiedziałabym o tym mojemu bratu. I to nawet nie z potrzeby szczerości, ale dlatego że nie chciałabym być sama z tym koszmarem. Egoistyczne? Może. Ale nie zniosłabym gdybym ja nienawidziła matki, a mój brat by ją kochał tylko dlatego że nie zna prawdy.
Po drugie czułabym się nie w porządku z tym że to ja podejmuję decyzję co do czyjegoś życia, wspomnień. To były jego wspomnienia i miał prawo je znać.

Niemniej jednak - szanuję za podjęcie takiej decyzji. Zrobił to z chęci opieki i ochrony brata, ale tez by jakoś zamknąć ten rozdział, nie wracać do tego, nie rozgrzebywać. Sam mówił że praktycznie uwierzył w swoją własna wersję i żyło mu sie dobrze.

Alexowi jest łatwiej bo nic nie pamięta. Dla niego to tylko opowieści. Marcus jest poorany psychicznie.